Pierwsza informacja o istnieniu wsi Gdynia pochodzi z 1253 r. Przez stulecia była jedną z wielu osad położonych nad Zatoką Gdańską. Mieszkańcy zajmowali się rybołówstwem i uprawą roli. Na początku XX w. rosnąca popularność wypoczynku nad morzem sprawiła, że Gdynia zaczęła przekształcać się w miejscowość letniskową. Nad brzegiem morza powstał dom kuracyjny i urządzono kąpielisko, a w wielu domach były pokoje dla letników. Przełom w historii Gdyni dokonał się po I w. św., kiedy Polska odzyskała niepodległość. Wybrzeże morskie odrodzonego kraju liczyło zaledwie 74 km i było pozbawione większego portu. W 1920 r. zdecydowano o budowie portu w Gdyni, ze względu na panujące tu korzystne warunki naturalne. W tym samym roku doświadczony budowniczy inż. T. Wenda sporządził projekty portu, który miał mieć trzy części: port wojenny, handlowy i rybacki. W 1921 r. rozpoczęto budowę portu tymczasowego. Dynamiczny rozwój ośrodka nasilił się w drugiej połowie lat 20'tych XX w. Potwierdzeniem rangi Gdyni było nadanie praw miejskich w 1926 r. W tym czasie na terenie Gdyni mieszkało ok. 6 tys. mieszkańców, a w 1938 r. ich liczba przekroczyła 120 tys. Rozwój portu i miasta trwał nieprzerwanie, aż do II w. św. Budowa Gdyni jest jednym z największych dokonań nie tylko okresu II Rzeczypospolitej, ale całej najnowszej historii Polski. Powstanie miasta na miejscu niewielkiej wsi w ciągu zaledwie kilkunastu lat, było przedsięwzięciem unikalnym w skali europejskiej. Na terenie dzisiejszego miasta zachowały się budynki ze wszystkich etapów historii Gdyni. Budynek Urzędu Miasta Gdyni, al. Piłsudskiego 52/54. Budynek, będący początkowo siedzibą Komisariatu Rządu, powstawał w dwóch etapach. Pierwszą część oddano do ubytku w 1930 r. Drugie skrzydło od strony al. Piłsudskiego i ul. Bema ul. Bema dobudowano w 1937 r. Obie części powstały wg projektu J. Müllera. Wewnątrz budynku mieściły się nie tylko pomieszczenia urzędu, lecz również mieszkanie Komisarza Rządu, którym od 1933 r. był Franciszek Sokół. Obecnie jest to siedziba Rady Miasta Gdyni i Prezydenta Miasta. Kamienica A. Ogończyka-Blocha i L. Mazalona, ul. Świętojańska 122. Budynek został zbudowany w 1936 r. dla mecenasa Antoniego Ogończyka-Blocha i architekta Leona Mazalona, który był także współautorem projektu. Szczególne wyeksponowanie kamienicy wpłynęło na niebanalne rozwiązanie jej narożnika, zaakcentowanego przeszkolonym pionem ogrodów zimowych o opływowej linii. Podobnie ukształtowano balkony od strony al. Piłsudskiego, rozrzeźbiające powierzchnię ściany i "wypływającą" z narożnika czteropiętrową elewacją od strony ul. Świętojańskiej. Kamienica ta jest wybitnym, nie tylko w skali gdyńskiej, przykładem architektury lat 30'tych XX w. Kamienica Franciszka Wegnera, ul. Świętojańska 89. Kształty tego budynku, stojącego na rogu ulic Świętojańskiej i Krasickiego, przypominają sunące po wodzie statki czy promy pasażerskie. Zaprojektował go Stanisław Żwirski, a budowę ukończono w 1937 r. Przez przeszklone witryny sklepowe widoczna jest konstrukcja słupowa budynku. W kamienicy umieszczono wysoką bramę przejazdową. Bez wątpienia jest to jedna z najciekawszych kamienic narożnych w Gdyni, zrealizowana w nurcie ekspresjonizmu opływowego. Kamienica Orłowskich, ul. Świętojańska 68. Narożna, modernistyczna kamienica o rzeźbiarskiej bryle, zbudowana w 1936 r. Formę budynku tworzą dwie przenikające się części - sześciokondygnacyjna z zaokrąglonym naroźnikiem i biegnącymi po łuku oknami oraz prostopadłościenna, siedmiokondygnacyjna. Jasne elewacje oblicowane zostały kamiennymi płytami z piaskowca. W okresie międzywojennym na dolnych kondygnacjach znajdował się luksusowy dom towarowy "Bon Marché". Obecnie na parterze znajduje się salon prasy i książki. Kamienica Franciszki Glasenappowej, ul. Świętojańska 42. Aby kamienica mogła przekroczyć dozwoloną dla tej ulicy wysokość zabudowy 18-tu metrów, autor projektu Tadeusz Jędrzejewski potrzebował specjalnej zgody Urzędu Wojewódzkiego. Dzięki temu w narożniku ma dom ma 6 pięter. Ostatnia kondygnacja jest cofnięta od linii frontu. Ten zbudowany w latach 1936-38 budynek należy do nurtu umiarkowanego modernizmu, autor zaś wyraźnie nawiązywał do kamienicy Paged'u, stojącej przy tej samej ulicy pod numerem 44. Parter budynku spełnia 3 z 5 postulatów Le Corbusiera: "parteru na słupach", "wolnego planu" i "wolnej fasady" (od ul. Świętojańskiej) - za witrynami parteru wyeksponowano tu konstrukcję słupową. W asymetrycznym narożniku z lica ściany wystają zaokrąglone balkony. Pion podkreślają smukłe filary w linii balkonów. Dom wójta Radtkego, ul. 10 Lutego 2. Przy skrzyżowaniu ulic 10 Lutego i Świętojańskiej znajduje się dom Jana Radtkego, który od 1918 r., po długoletnim okresie zaborów, był pierwszym polskim wójtem Gdyni. Budynek wzniesiony w 1912 r. służył właścicielowi, a także letnikom wypoczywającym w Gdyni. W domu tym gościli m.in. Stefan Żeromski, Feliks Nowowiejski i budowniczy gdyńskiego portu inż. T. Wenda. Na budynku, wyróżniającym się narożną, drewnianą wieżyczką, znajduje się tablica upamiętniająca J.Radtkego. Klasztor Sióstr Miłosierdzia Św. Wincentego a Paulo, ul. Starowiejska 2. Siostry Miłosierdzia (szarytki) osiadły w Gdyni w 1910 r. Zgodnie z regułą zakonną zajmowały się biednymi i chorymi. Dom zakonny z kaplicą, wyróżniający się wejściem z kolumnami, powstał w latach 1923-24. W budynku mieściły się także pokoje dla letników odwiedzających coraz liczniej Gdynię. Trzy lata później, tuż obok przy Placu Kaszubskim siostry zbudowały czterokondygnacyjny budynek, który miał być przeznaczony dla wczasowiczów. Ze względu na rozwój miasta i bieżące potrzeby wkrótce po wybudowaniu przekształcono go na szpital Św. Wincentego. Szpital sióstr szarytek stał się zaczątkiem Szpitala Miejskiego działającego do dzisiaj. Niszczyciel ORP "Błyskawica". Niszczyciel Polskiej Marynarki Wojennej zbudowany w 1937 r. w stoczni brytyjskiej. Brał udział w II w. św. walcząc pod Narwikiem i Dunkierką, a także na Morzu Śródziemnym. W 1944 r. uczestniczył w inwazji w Normandii. Okręt pełni funkcje muzealne i jest miejscem ekspozycji prezentującej dzieje Polskiej Marynarki Wojennej. "Dar Pomorza". Żaglowiec nazywany "białą fregatą" został zakupiony w 1929 r. ze składek społecznych i stał się symbolem związków Polski z morzem. Zbudowany został w 1909 r. w Hamburgu, a do Gdyni zawinął po raz pierwszy w 1930 r. Przez kilkadziesiąt lat służył jako okręt szkoleniowy dla kilku pokoleń oficerów polskiej marynarki. Odbył ponad sto rejsów; okrążył kulę ziemską i triumfował w regatach wielkich żaglowców. Ostatni rejs zakończył w 1981 r. i obecnie pełni funkcje muzealne. Od 1982 r. tradycje "Daru Pomorza" kontynuuje kolejna fregata - zbudowany w stoczni w Gdańsku "Dar Młodzieży". Płyta Marynarza Polskiego, Skwer Kościuszki. Symboliczne miejsce upamiętniające wysiłek i ofiarę polskich marynarzy. Tu odbywa się wiele oficjalnych uroczystości. W miejscu płyty planowana jest budowa pomnika Marynarza Polskiego. Akwarium Gdyńskie, al. Jana Pawła II 1. Na Molo Południowym, dwa lata przed wybuchem wojny, rozpoczęto także budowę obiektu ekspozycyjno-badawczego związanego z morzem. Prace budowlane przy jego wykończeniu przerwała wojna. Po wojnie budynek powiększono od strony wschodniej o przeszkloną rotundę i otaczający ją taras na filarach. W budynku mieści się Akwarium Gdyńskie, które jest jedną z najliczniej odwiedzanych placówek edukacyjno-muzealnych w Polsce i stałym punktem wszystkich wycieczek przybywających do Gdyni. W ekspozycji akwarium znajdują się unikalne okazy fauny z mórz całego Świata. [źródło: Krótka wędrówka po zabytkach Gdyni Śródmieście, www.gdynia.pl oraz Obiekty Szlaku, www.modernizmgdyni.pl]